اشعار

رسیده ماه، ولی جای شب سحر شده است            ابوتـراب از امشب اباالقـمـر شده است

نـبـود شـاد چـنـیـن بـعـد فـاطـمـه مـولا            بگو به قاتل محسن، علی پدر شده است

نوشت اُمِّ بنین گـشت مـادر و خـوانـدیم            نصیب حضرت صدیقه یک پسر شده است

چه هیبتی چه شکوهی چه زور بازویی            هراس دشمن از این قوم بیشتر شده است

ازین به بـعـد خـیـال نـگـاه چـپ کردن            به آل حـیـدر کـرار درد سـر شده است

بـگـو بـه اخـم نـگـاهـش، نـگـاه انـدازد            کسی ز جان و سر خویش سیر اگر شده است

هرچند که در عشق به وسواس رسیدیم            لب تشنه به سرچشمۀ احساس رسیدیم

با شبـنـمی از اشک به الـماس رسیدیم            وقـتـی بـه در خـانـۀ عـبـاس رسـیـدیـم

ای عـشق! دخـیـلـیم به لبـخـند ملـیحت

پر می‌کشم امشب به تـمنای ضـریحت

تا بودم و تا هستم و تا عشق تو باقی‌ست            تا در دلم احساس خوش یاس و اقاقی‌ست

تا در سر من شور حجازی و عراقی‌ست            سرمستم و مستی من از حضرت ساقی‌ست

سـاقـی نـجـف! از مـیِ سـقّای تو مستم

مابـیـن دوراهی نـجـف عـلـقـمه هـستم

امشب حرم کعبه همین بیت گلین است            بـنـتِ اسـدِ امـشـب‌مـان اُمِّ بـنـیـن است

بـا نـام عـلـی نام ابالفـضل قـرین است            والله اسـدالله هـمـین است هـمـین است

یـعـنـی کـه عـلـی آمـده از راه دوبـاره

بـنـت اســـد آرد اســـد الــلــه دوبــاره

خوب است که من بعد نیاید سحر از راه            وقتی که بلند است شب از طلعت این ماه

مـاهـی که درخـشـیـده به دسـتان یدالله            ای دست نگـاه حسد از روی تو کوتاه

شب بارقـه‌ای در دل چـشمان سیـاهت

لاحـــول ولا قـــوة الا بــه نــگــاهــت

آیـا قـلـمـی هـسـت کـه روزی بـتـوانـد            تا مـدح تـو را بـر خـط دفـتـر بـنـشاند

اوصـاف تو بایـد به جـنـونـم بـرسـانـد            جا دارد اگر عـالـمی از شوق بخـواند

ای اهل حرم میـر و وعـلـمدار رسیده

سـقـای حـسـین سـیـد و سـالار رسـیده

کافی‌ست قدم رنجه کنی در دل پیکـار            کافیست بگیری به کفت تیغ، علی وار

دشمن شود از ضربۀ شمشیر تو بیزار            کی آیـنـۀ تـیـغ تـو گـیــرد رد زنـگـار

ای معرکه مغلوب تو و غرّش خشمت

بی‌جان شده جسم همه با تیغ دو چشمت

در وصف تو در کام گرفـتیم زبان را            مشـتاق تو دیـدم طـپش هر ضربان را

عشق تو برانگـیخـته ادیـان جـهـان را            مسحـور خودش کرده دل ارمـنیان را

چون آذریان امشب، می‌خوانمت از جان

قربانون اولوم عباس جانیم سنه قربان

مـن قــطـرۀ وامـانـدۀ دریــای وصـالـم            من سـائل هر روز و گـدای سرِ سـالم

نام تو به لب دارم و بهـتـر شده حـالـم            مـشـتـاق زیـارت شـده‌ام بـیـن خـیــالـم

در حـسرت تو دل به دل اشک سپردم

مانـدم که چرا از غـم هـجـر تو نمردم

از گـلـستان ولایت خـبـر آمد خـبرآمد            که شب منتظران را سحر آمد سحر آمد

افق فـضل و ادب را قمر آمد قمر آمد            یـم ایـثـار و وفـا را گهـر آمد گهر آمد

شـاهـکـار ازلـی را اثـر آمـد اثـر آمـد

فاطـمه اُمِّ بـنـین را پـسر آمد پـسر آمد

به همه صبـح تجـلای رخ یار مبارک            خـندۀ فـاطـمه و حـیـدر کـرار مبارک

جشن خون و شرف و غیرت و ایثار مبارک            جلوۀ یوسف دیگـر سر بـازار مبارک

عید میـلاد ابوالفضل عـلـمدار مبارک

نخـل سر سبز امید علوی را ثـمر آمد

شب میلاد در او شیر خـدا دید خدا را            عشق و ایثار ووفا و شرف و صدق و صفا را

آبـرو داده به میـدان شهـادت شهـدا را            لاله گون کرد ز خون تا صف محشر، یم لا را

بیشتر سینه سپر کرد و بلی گفت بلا را

هر چه بر پیکر او تیر بلا بیـشتر آمد

آمد آن کودک شیری که بود صولت شیرش            بلکه شیران شجاعت همه خوانند امیرش

دل هر سلسله در سلسلۀ زلف اسیرش            خوشتر از شیر بود وعدۀ زخم سر تیرش

اوست عباس که با دیدن رخسار منیرش

بوسه زن بازو و پیشانی او را پدر آمد

عـلـوی زاده و رخ آیـنۀ طلـعت طاها            قمر و از رخ او در دل خورشید ضیاها

این گل از کیست باین رنگ و باین بوی الها؟            که ز انفاس خوشش گلشن دین یافت صفاها

که بَرَد مژده بر آن فاطمه روحی بفداها

که از این فاطمه در جلوه حسینی دگر آمد

این همان است که فرموده قمر شمس ضحایش            نه عجب خواند اگر شیر خدا شیر خدایش

جان من جان همه عالم و آدم بفـدایش            حاجیان واله و حیرت زدۀ حج وفایش

عشق میقات و عطش مروه و خون سعی صفایش

زمزمش علقمه گردید و عمودش حجر آمد

کربلا گوهر سرخی است به دریای وجودش            شهدا در دو جهان عاشق شیدای وجودش

آخرت نعمه شوری است به دنیای وجودش            نیـنوا گوشه‌ای از زمزمۀ نام وجودش

تا گلستان شود از زخم سراپای وجودش

پیش شمشیر سراپای وجودش سپر آمد

ای زده دست خدا بوسه به دست و سر و رویت            ای گلستان وفا سبز ز خوناب گلـویت

رشته عـشق تـمام شهـدا حـلـقۀ مـویت            دیده خلق چو اطفال جگر سوخته به سویت

من نه مداح توأم بلکه گدای سر کویت

شاد از آنم که سر کوی تو عمرم بسر آمد

دوتا بازو به دنیا آمده نامش اباالفضل است            دوتا ابرو که وقت رزم پیغامش اباالفضل است

به وقت رزم قاسم از رجزهای علی اکبر            اگر وامی گرفته ضامن وامش اباالفضل است

همان که خَلقاً و خُلـقاً شده مانند پیغمبر            علیِ اکبری که نسخۀ خامش اباالفضل است

علی در ضربه‌های مستقیمش چون حسین است و            علی در ضربه‌های نا به هنگامش اباالفضل است

حسین بن علی خاصیت خاصش علی اصغر            حسین بن علی خاصیت عامش اباالفضل است

اباالفضل است معنای ابوالقِربَه به وقت صلح            و عباس است شیر آن شیر که رامش اباالفضل است

فرات این فالگیر کهنه چون بر عکس شد در خود            خودش هم دیده که عکس تَه جامش اباالفضل است

شبـیه تو شبـیه او میان مـردمان من هم            کسی را می‌شناسم کُل اسلامش اباالفضل است

اگر کوهی به دریا تکیه دارد در دل شیعه است            که زینب نیز اقیانوس آرامش اباالفضل است

اگـر نـقــطـۀ بـا تـنــزُّل نـمـی‌کـرد            اگـر اسـمِ اعـظـم تـغـزّل نـمـی‌کرد
اگر بر ظـهـورش تـفَـعُّـل نمی‌کرد            دو عالم نبود و جهان گُـل نمی‌کرد

علی بود و خلقت سراسر علی دید
گمانم خدا عکسِ خود در علی دید

علی با خدا رمز و رازش یکی بود            علی ذوالفـقـار و نمازش یکی بود
عـلی جـبهـه و جانمازش یکی بود            علی گریه و رویِ بازش یکی بود

خـدا شـد عـلی و پـیـمـبر عـلی شد
علی در علی در علی در علی شد

که هست اینکه حق غَرقِ اوقاتِ او شد            خـدا جـلـوه‌هـای مـنـاجـاتِ او شـد
هـمـیـن کـه زمـانِ مـلاقـاتِ او شد            خدا مـاتِ او شد عـلـی ماتِ او شد

دلم بُـرد و هربار گـفـتم اباالـفـضل
صد و سی و سه بار گفتم ابالفضل

بـبـیـن بـنـد آمـد نـفـس‌ها سـخن‌هـا            بـبـین بـاز مـانـده نـظـرهـا دهـن‌ها
از این پس تمام است این در زدن‌ها            نــیــازی نـبـاشـد بـه ایـن آمـدن‌هـا

که می‌بـیـند امشب دلم پـر زدن را
که می‌بـینم امشب دوباره حسن را

اگـر آبِ دریــا مـرَّکـب شـود بــاز            زمیـن از غـزلـهـا لـباب شـود باز
ادب پیـشِ مدحش مـؤدّب شود باز            رسیده است جا پایِ زینب شود؛ باز

که زینب بگوید که ای جان من تو
که باب الحسین و که بابُ الحسن تو

دعـا کـرد مـیــدان عــلَـم بـرنـدارد            در این مـعـرکـه یک قـدم برندارد
دعــا کـرد تــیــغ دو دَم بــرنـدارد            که لشگر سر از خاکِ غم برندارد

فـقـط یال و کـوپـال یـکـسر بریزد
فقـط سر بـریـزد فـقـط سر بـریزد

عـلی بین میدان که تصویر می‌شد            چنان ضربه‌های تو تـکـثیر می‌شد
زمـان فــرارِ هــمــه دیــر مـی‌شـد            که لشگر به خاکت زمین‌گیر می‌شد

پـنـاه حــرم دسـت آب آورِ تـوست
دعاهایِ زینب به پشتِ سرِ توست

خدا این حرم را عجب دیدنی گرد            پُر از دست خالی پُر از ارمنی کرد
وَ لـطـف تو درد مرا گـفـتـنی کرد            دلم را به زلف تو پـیـوسـتـنی کرد

مرا دسـت خـالـی رهـا می‌کـنی نه
مــرا دور از کـربـلا مـی‌کـنـی نـه

تــو نــور قــمـرهـای اُمُّ‌الـبَــنــیـنی            دعــای سـحــرهــای اُمُّ‌الــبَــنــیـنی
تـو شـاه پــسـرهـای اُمُّ‌الــبَــنــیـنـی            یــل شــیــرِ نـرهـای اُمُّ‌الــبَــنــیـنی

فـقـط بوسه زد روی بالت عـزیزم
فـقـط گـفـت شـیـرم حالت عـزیـزم

نظر میخوری رویِ خود را بپوشان            از این تیر اَبروی خود را بپوشان
از این نیزه پهلوی خود را بپوشان            از این تیع بازوی خود را بپوشان

زمین می‌خورم تا زمین می‌خوری
به روی زمین با جـبین می‌خوری

اگر خار چـشمانتان این سپاه است            که ای خصم پایانتان این سپاه است
که کابوس دورانتان این سپاه است            فقـط دشمن جانـتان این سـپاه است

سـپاهی که ایرانی‌اش بَسِّـتان است
فقـط یک سلیـمانی‌اش بَسِّتان است

ز امر حق گل کرد بر تاجِ وفاداری نگین            چون امیرالمومنین شد صاحبِ حبل المتین

غرق در جشن و سرور و شادمانی شد زمین            ماهِ کامل داشت در آغوشِ خود اُمُّ البنین

بسکه زیبا بود یوسف آمد و وقتِ سحر

گوشۀ قنداقه‌اش زد مُهـرۀ چـشم و نظر

دور تا دورش شلوغ و نامِ او آرامِ جان            چشم‌هایش نافذ و عمقِ نگاهش مهربان

می‌رسد دائم صدایِ هلهـله از عـرشیان            بوسه زد بر دسـتهای او پدر وقتِ اذان

اینچنین بی‌واسطه حلّالِ هر مشکل شده

ظاهراً عـباس! در واقـع ابوفـاضل شده

چونکه بود از کودکی راهِ ولایت را بلد            رویِ حرفِ حضرت اربابمان حرفی نزد

دور بـاشد از وفـاداریِ او چـشـمـانِ بـد            شد علمدار و همین را زد به نام خود سند

روی شمشیرش؛ علی حیدر مدد مکتوب شد

تا ملقَـب شد به سقّا حالِ دریا خوب شد

حضرتِ باب الحوائج بود و تمثالِ ادب            شد برای زینبِ کبری در آرامش سـبب

مشکیِ عمّامه‌اش زد بارها طعنه به شب            تا قیامت وصف او کار شبانه روزِ لب

تا گـره افـتاد در کارم سـریع و بی‌دلـیل

حاجتم را بر پرِ کـنجِ علـَم بستم دخـیل!

دلی که عـشق در آن جـا نگـیرد            سـراغ از عــالـم بــالا نـگـــیرد
خدا را شکر اصلا بین ما نیست            کـسـی کـه دامـن مــولا نـگـیـرد

نشد یک لحظه هم درمانده باشیم            خـدا عــبـاس را از مـا نـگـیـرد
بـه لـب داریـم ذکـر یا ابالـفـضل            چـرا دسـت دعـای ما نـگـیـرد؟!
کـسـی که رفـت زیـر پـرچـم او            سـراغ از جـنّـت الاعـلا نگـیـرد
در این دنیا چه مومن؛ چه گنهکار            نشد که حاجـت از سـقّـا نـگـیرد

وفـا تـنهـا شود معـنی ابالـفـضل
رفـیـق بی‌کـسی یعـنی ابالـفـضل

سعادت گـشت با ما همدم امشب            جهان آزاد شد از هر غـم امشب
عـلی با ذکـر ای جانم ابالـفـضل            خریده خوب و بد را درهم امشب
بیا صاحب زمان وقـتـش رسیده            ابالـفـضلی شده یک عـالم امشب
بـه روی گــنــبــد اربـاب عــالـم            تماشایی‌است رقص پرچم امشب
ابالفضل یا ابالفـضل یا ابا لفضل            نـوای بـاز دم گـشت و دم امشب
رسـیـده حـضـرت باب الحـوائج            مبادا از خدا خـواهی کم امشـب

امـیـد نـا امـیـدی‌هـاسـت عـبـاس
پــنــاه آخــر دنــیـاسـت عـبــاس

دل و جـان بـنی الـزهـرا رسـیده            ادب را بـهـتـرین مـعـنـا رسـیـده
خدا لـرزانـده جـان دشـمـنـان را            یـل بـا غـیــرت مــولا رســیــده
به ما عـیدی بده زهـرا، دوبـاره            عـــلـی عــالــی اعــلا رســیــده
ملائک فـطـرسی دیگـر بـیـارید            حـسـیـن روز تـاسـوعـا رسـیـده
ز سـقـاخـانه‌ها حـاجـت بگـیـرید            که امشب حـضرت سـقـا رسیده
زمـیـن کـربـلا چـشـم تو روشن            کس و کـار حـسـیـنی‌ها رسـیـده

رسـیـده حــیـدر گــردان اربـاب
هــمـان اول بـلاگــردان اربــاب

الا یـا ایـهـا الـسـاقی ابـالـفـضـل            تو نـور چـشم عـشـاقی ابالفضل
ز سـر تـا پـا عـلـی مـرتـضـایی            بـدون هـیـچ اغـراقـی ابالـفـضل
چگونه محـو گشتی در حسـینت            که این گونه شدی باقی ابالفضل
فـقـیری بهـتـر است از پادشاهی            اگـر تو مـرد انـفـاقی ابالـفـضـل
چه کردی که خدا از هر نژادی            به تو داده است مشتاقی ابالفضل
بهشت افتاد از چشم، آن زمان که            شدی در کـربلا سـاقی ابالفـضل

تو ای ساقی چه در پیمانه داری
چه کردی یک جهان دیوانه داری

غـلامـیت بـرای مـا مـدال اسـت            ابالفـضلی شدن اوج کـمال است
چه باید گویم از تو که وجـودت            مـبـرّا تا ابـد از هـر مـثـال است
فلک بر ماه خود دیگر نکن فخر            علی ماهـش مبـرّا از مثال است
تـو مـا را نـوکـر اربـاب کـردی            حسینی بودنِ بی‌تو، مـحال است
بگـویم از کـدامین مهـربـانیت؟!            زبان از شکر الطاف تو لال است

دعا کـن محـو خـوبی‌هـات باشم
شـهـیـدِ روز تـاسـوعـات بــاشـم

تـو اوج روضـه‌هـای کـربـلایی            شـده سـقـایـی‌ات چـه مـاجـرایی
که لب تـشنه ترین مـرد جـهـانی            کـه امّـیـد هـمـه شـرمـنـده‌هـایـی
مگر غیر از وفا از تو چه دیدند            که در حقّت چنـین شد بی‌وفـایی
نـدارد که صـدا، یک دسـت امـا            تو بی‌دسـتـیت هـم دارد صـدایی
به فریادت رسید از عرش زهرا            تو را تـا زد، عـمـود بـی‌هـوایی
دو چشمت بسته شد، وا گشت راهِ            جسارت، ظلم، غارت، بی‌حیایی
هنوز اهل حرم چـشم انـتـظارت            هـنـوز از عـلـقـمـه آیـد صـدایی

خــداونــدا عــلــمــدارم نـیــامــد
یـگـانـه یــاور و یــارم نــیــامــد

به خدا دادیِ سـقـّا غـزلی باید خـوانـد            به علی، رتـبۀ او را ازلی بـاید خواند

پـسر اُمِّ بـنـیـن نه، پسر فـاطـمه خوان            همچنانی که ابالفـضلِ علی باید خواند

نیست معصوم، ولی در درجاتِ معصوم            برترین است و به عصمت مَثلی باید خواند

صاحبِ تیغ و علَم، روح مواسات و ادب            دستـبـوسـش هـمۀ پنج ولی باید خواند

دست بر قبضه چو گیرد، همه یَل ها به فرار            وسطِ معـرکـه ها شیـرِ یـلی باید خواند

ساقیِ تشنه لبان است، ولی در جـنّات            از قضا لعل لبش را عسلی باید خواند

آمده بر عـلی و فاطمه‌ها نور دو عین

حامی زینب کبری و عـلـمدار حسین

چه بـخـوانم عـلَـمِ مُلک عـلـمداری را            چـه بـنـامـم یـل مــیــدان وفـاداری را

در شجاعـت نه به والله نـظـیری دارد            حـرف اول بـزنـد روز فــداکـاری را

قوّت و عزم و اراده، همه در خدمت دوست            او به میدان عـمـل ثبت کـنـد یاری را

گر چه انبوهِ أمان نامه به پایش ریزند            جـز به دلـدار نـگـویـد سـخـنِ آری را

ز کراماتِ ابا لفضل همین یک نَم بس            که به دریا بکُند وصل، مِیِ جاری را

جذبِ حق میکند از دور دلِ نوری را            بـه دَمِ تــیـغ بـگـیـرد نـفَـسِ نــاری را

آمده بر عـلی و فاطمه‌ها نور دو عین

حامی زینب کبری و عـلـمدار حسین

در مناجات، عجب دستِ نـیایش دارد            در عـنایات، به هر درد گـشایش دارد

نـمـی‌افـتـد ز لــبـش ذکـرِ الــهـی امــا            ذکر زهراست که هر لحظه سُرایش دارد

همه اوصافِ الهی است در او جمع، ولی            عشق و احساس در عباس همایش دارد

گر چه مبهوتِ حسین است، ولی در وقتش            چـقدَر او به حسن، نـاز گـرایش دارد

اصلِ مأموریتِ مـاهِ بنی‌هـاشم چیست            دور تا دورِ حـرم، مـاه نـمـایـش دارد

هر چه گوئـیـم ز رزمـیدنِ مولاییِ او            سبک جـنـگـیدن او باز ستـایـش دارد

آمده بر عـلی و فاطمه‌ها نور دو عین

حامی زینب کبری و عـلـمدار حسین

ز هجومش، به عقب لشگر دشمن ریزد            ابـتـدا تـا به صفِ آخـرِ دشـمـن ریـزد

مرکبِ راهورش، پای چو کوبد به زمین            لـرزه بر شـاکـلـۀ  پـیکـر دشمن ریزد

جوششِ غیرت او تا به رگش می‌جنبد            همچنان صاعقه‌ای بر سر دشمن ریزد

شیـرِ صـفّـین و دلاور پسرِ شـیـر خدا            پیـش چشم هـمه یَل‌ها پَـرِ دشمن ریزد

تا به آهنگِ علی، روی به میدان بکند            دست و پاهاست که دور و بر دشمن ریزد

از عرب تا به عجم، یکسره إذعان دارند            که ز تیغش، سپر و خنجر دشمن ریزد

آمده بر عـلی و فاطمه‌ها نور دو عین

حامی زینب کبری و عـلـمدار حسین

عـشق زیـباست خـداوند از آن زیبا تر            عرش بالا ست ولی بنده از آن بالا تر

هر کـسی سـائـل درگـاه خـداونـد شود            می‌شـود بـین خـلائـق بـه خـدا آقـا تـر

درِ درگاه خـداونـد حـسین است حسین            هر که دلـبـاخـتـه اوست شود لـیـلا تر

به خدا گر که بـگـردی هـمۀ عـالـم را            غیر عـباس کسی نیست به او شـیدا تر

اینچـنـین شد که خـدا کرد تجـلّی آری            عـشق زیباست ابالفـضل از آن زیباتر

تا قیامت علم عشقِ ابالفـضل به پاست

آری آن عشق که فانی نشود نور خداست

نـام عــبـاس کـه آمـد دهـنـم آب افـتـاد            گـوئـیـا روی لـب من عـسل ناب افتاد

دل به دریا زدگانت چه فراوان شده‌اند            تاکه تـصویر رخ ماه تو در قاب افتاد

نمک بین نگاهـت چـقدر شیرین است            دل فرهادی‌ام از عشق تو در تاب افتاد

طاق ابـروی تو را کافـر بی‌ایـمان دید            سجده کرد و همۀ عمر به محراب افتاد

ازهمان روز که چشمت به جهان وا گشته

ساقی عشق در این معـرکه سقا گشته

روز مـیـلاد تو جـبـریـل خـبـر آورده            که خدا از صدف عرش گوهر آورده

انـقـدر شـور شـعـف خـانه مـولا دارد            گوئـیا حضرت زهـراست پـسر آورده

آسمان شب مولا پس از این مهتابی است            حـق برای دل خـورشـیـد قـمـر آورده

این که با خندۀ خود دارد اشاره به همه            کـاشف کرب حـسـین آمـده سر آورده

پـاسـبــان حــرم زیـنـب کــبــری آمـد            این که در سینه خود کوه جگر آورده

زحـمت اُمِّ بـنـیـن بـود که عـباس شود

مرد از دامن مادر سوی معـراج رود

پـسـرم گوش بـده حـرف دل اُمِّ بـنـیـن            آبرویم همه در دست تو باشد پس از این

ایـستاده است فلک قـد تو را سِیـر کـند            ولی از روی ادب محضر مولا بنشین

گرچه برچشم تو مشتاق شده ارض و سما            محـضر آل عـلی چـشم بـیـنـداز زمین

هرکجا خواست که زینب بشود ناقه سوار            تو رکابش بشو عباس، که او هست نگین

نکـند لفـظ اخا را تو بگـویی به حسین            من کنیزم تو غلامش همه جا هست همین

آنـقـدر خـاک نـشـیـن قـدم یــار شـدنـد

هر دو در هر دو جهان صاحب دربار شدند

با قـدم های ابالـفـضل زمین می‌لـرزید            دشمن از طرز رجز خواندن او می‌ترسید

وسط معرکه می‌رفت که محشر بشود            شاه شمشاد قـدان تا که کمی می‌غـرید

راه و بیراهه‌اش از هول ولا گم میشد            تاکه چشمش به غضب سوی کسی میچرخید

همه آهنگ عقب گرد به لب می‌خواندند            تا که شمشیر ابالفضل کمی می‌رقصید

میزد از میمنه از میسره می‌رفت برون            با هـجـومی همه لـشگـریان می‌پـاشید

هرکسی بر قد و برجنگ تو کرده است نگاه

گـفـتــه: لا حـول و لا قــوت الا بــالله

بـنـویـسـیـد ابـالـفـضـل بخـوانـیـد حـیـا            بـنـویـسـیـد عــلـمــدار بـخـوانـیـد وفــا

هـیچکـس مثل ابالفضل نگـیـرد دستی            بـنـویـسـیـد ز حـاجـات بـخـوانـیـد روا

دیدۀ او همه را یاد جـنان می‌انـداخـت            بـنـویـسیـد از آن چـشـم بخـوانـیـد خـدا

بنویسد که سـقـاسـت بخـوانـیـد خـجـل            قـول داده سـت کـه آبـی بـرسـانـد امــا

مشک افتاد و تو افتادی و ارباب افتاد            پای گهـواره طـفـلـش زنی افـتاد از پا

بعد تو دشـمن تو اهل جـسـارت بشود

بعـد تو زینب تو سوی اسـارت بـرود

امشب از بخت خوشم شانه ز سر می‌افتد            بس که در آیـنـه‌ام عکس قـمـر می‌افتد

چرخۀ عشق علی چرخ زد و فهمیدیم            قـرعـۀ اُمِّ بـنـین است، پـسـر مـی‌افـتـد

این پسر کیست که دل می‌برد از اهل ولا            با خم ابرویش از خـصم جگر می‌افتد

ذکر تکبیر علی و حـسنـین است بلـند            به قـد و قـامت او تا که نـظـر می‌افـتد

مدعی دور شو این معرکه جای پشه نیست            چون ز سیمرغ در این معرکه پر می‌افتد

آتش خشم اباالفضل بسی سوزان است            هر که با شعله در افتد به سقر می‌افتد

پرچـم زینب کـبراست به دست عباس            عـلـم از دست عـلـمـدار مگر می‌افـتد

اکنون که با شادی دل ما همنشین است            روی زمین سزسبز چون خُلد برین است

از آســمــان آواز قــدسـی آیــد و بــاز            نغمات قدسی گویی از روح الامین است

بس که تـمـاشایی است گـلـزار ولایت            چـشم فـلک سرگرم دیـدار زمین است

پرسیدم از خورشید، حیران که ای، گفت            چـشـمان من محو امیـرالمومنین است

گفتم که این بوی بهشتی چست وز کیست            گـفتا که این عطر گـل اُمُّ البـنـین است

گفتم بگو یک ذرّه از فضل و کـمالش            گفتا که او خورشید اخلاص و یقین است

گـفـتم چـه داری مـژده بر اهـل ولایت            گـفـتا نوید من بر اهل عـشق این است

امشب نـسـیم عـشق عـطـر یـاس دارد

با خـود خـبــر از مـقــدم عـبـاس دارد

گـنـجـیـنـۀ عـشـق و وفـا عـبــاس آمـد            آئـیــنـۀ صـدق و صـفــا عـبــاس آمــد

ای تـشـنـگـان عـشق و آزادی بـیـائـید            سـرچــشــمـۀ آب بــقــا عــبــاس آمــد

بـهـر فـداکـاری به بـزم حـق پـرسـتی            پــروانــۀ شــمــع هُـــدا عــبــاس آمــد

چـون ذرّه در حال و هـوای او بمانـید            مـنـظـومـه خـورشــیـدهـا عـبـاس آمـد

گـر می‌چکـد از گونۀ گـل، شبـنم شرم            جـان ادب، روح حـیــا، عــبــاس آمــد

با غـنچـه‌هـای سرخ عـاشورا بگوئـید            ســقــای دشـت کــربــلا عــبـاس آمــد

حاجـت طـلـب کن از در باب الحوائج            چـون قـبـلـۀ حـاجـات مـا عـبـاس آمـد

امشب نـسـیم عـشـق عـطـر یاس دارد

با خـود خــبــر از مقــدم عـبـاس دارد

تا بر علی این مه جـبـین لبـخـند می‌زد            بر او امـیـرالـمـومـنـیـن لبـخـند می‌زد

بــا خــنــده نــورانـی شــمــس ولایـت            از آسـمـان روح الامـیـن لبخـند می‌زد

گه آسـمان با قـدسـیـان خـنـدید، گـاهی            با غـنچـه‌های خود زمین لبخند می‌زد

هرگه حسین از مـقـدم عـباس خـنـدیـد            رضوان به فردوس برین لبخند می‌زد

وقتی که زینب شاد شد گوئی که زهرا            بـر چـهـرۀ اُمُّ الـبـنـیـن لـبـخـنـد می‌زد

از شـــادی دُردانــه‌هــای آفـــریــنــش            در عرش خیرالمرسلـین لبخـنـد می‌زد

پیـغـمبر رحـمت تـبـسُّـم کرد و آن گاه            عیسی به چـرخ چارمین لبخـند می‌زد

بـلـبل به گـلـزار مـحـبت این خـبـر را            می‌گفت و با گل های دین لبخند می‌زد

امشب نـسـیم عـشـق عـطـر یاس دارد

با خـود خبــر از مـقــدم عــبـاس دارد

عباس ایمانش چو کوهی استوار است            مـیلاد او مـیـلاد مـردیّ و وقـار اسـت

میـلاد او روشن ترین صبح امـید است            میلاد او رنگـین ترین روز بهـار است

مـیلاد او فصل شـکـوفـایی گـل هاست            مـیـلاد او زیـبـاتـریـن روزگـار اسـت

میـلاد او در مـصحف پُر نـور ایـمـان            سرلوحه ایثار و عشق و افـتخار است

مـیــلاد او بــهــر تــمــام پــاســـداران            سرمشق آزادی و شور و اقـتدار است

میـلاد آن سـرچـشمۀ اخـلاص و تـقـوا            فـصل نـزول رحمت پـروردگار است

مـیـلاد آن آئـیــنـۀ عـشـق و فـضـیـلـت            پایـان غـم، آغـاز شوری پـایـدار است

در مـقــدم آن گـلـبـن گـلـخـانــۀ نـــور            نقش لب چشم انتظاران این شعاراست

امشب نسـیم عـشـق عـطـر یـاس دارد

با خـود خـبــر از مقــدم عـبــاس دارد

مه بر رخ ایـزد نـمـایش بـوسه می‌زد            خورشید بر خال لـقـایـش بوسه می‌زد

مـاه بنی هاشم لقـب بگرفت و خورشید            بر روی پُر نور و ضیایش بوسه می‌زد

شرم وحیا ازچهره‌اش می‌ریخت چون اشک            وقتی ادب بر خاک پایش بوسه می‌زد

او مظهر عشق و فـتـوت بود و ایـثار            گرکه شجاعت بر سرایش بوسه می‌زد

هرگه دعایش بر فـلک می‌رفت گویی            جبریل بر روح دعـایـش بـوسه می‌زد

گاهی علی در بین اشک شوق و مـاتم            بر چشم های حـق نـمایش بوسه می‌زد

ای دل «وفـایـی» بـا نـســیـم آرزوهـا            دانی چرا بر خـاک پایش بوسه می‌زد

امشب نـسـیم عـشق عـطـر یـاس دارد

بـا خـود خبــر از مـقــدم عـبـاس دارد

در دلم امشب پُر از شور و نواست            گه مدیـنه می‌رود گه کـربلاست

امشـب از جـام ولا پُـر گـشـته‌ام            قـطـره بـودم با ولا کُـر گـشـته‌ام

در سر آمد شـور و حال دیگری            در دلـم افـتـاده شــور حــیــدری

من مدد گـیـرم ز آل مـصـطـفـی            مـی‌روم تـا عـرش پـاک کـبـریـا

رفـت بـالا ایـن دلـم تـا سـوخـتـم            چـشـم بـر بـیـت ولایـت دوخـتـم

دیدم آنجا شور و غوغایی بپاست            عـرصۀ جـولان پـاکان خـداست

پُـر شده عـالـم ز شادی و شعـف            خـنـده زن اُمُّ البـنـین، شاه نجـف

کودکی چون گل در آغوش علیست            زین سبب دنیا پُر از نور جلیست

غـرق شـادی حضرت اُمُّ البـنـین            می‌زنـد لبـخـنـد امـیـرالـمـؤمنـین

آمـده جــبــریـل بـا خـیـل مـلـک            آیـنـه گـردان شده چـرخ و فـلک

حور و غلمان دسته گل در دستشان            گـشته این کودک تـمام هستـشان

این نـدا پُر کـرده هر جای زمین            آمـده جــان امـیــرالــمــؤمـنــیـن

عـاشـقـان عـطـر گـل یـاس آمده            شــادمــان بـاشـیـد عـبــاس آمـده

آمـده زیـنـت فـضـای مـشـرقـیـن            یار و هـمسـنگر به مولانا حسین

نـور چـشـم خـامـس آل عـباسـت            جـعـفـر طـیـار دشـت کـربلاست

روح ایـثـار و وفـا از ره رسـیـد            منشاء عشق و صفا از ره رسید

او وفـا را بـا وفـا شـرمـنده کرد            او فـتـوّت را دوبـاره زنـده کـرد

در شجاعت ذوالفقار حیدری است            سیرت و خُلق نکویش کوثری است

مرتضایی عـلم عـباس عـلی ست            مجـتـبـایی حـلم عـباس عـلی ست

فـاطـمی، خُـلق و خـصال او بود            هـاشـمـی طـلـعـت جـمال او بود

بر بـنی هـاشـم بود نـور دو عـین            جـان زینب، هـستی مـولا حسین

دوست و دشمن صدایش می‌زنند            بوسه‌ها بر خاک پـایش می‌زنـند

در گـرفـتاری به او پُـل می‌زنند            بـر دو دسـت او تـوسّل می‌زنـند

عیسوی و موسوی مفتون اوست            شیعـگـی ما بدان مـدیـون اوست

شیعـیان مـرتضی را مـقـتـداست            نام عـباس علی مشکـل گـشاست

دردمـنـدان جـهـان را او دواست            هر که آید سوی او حاجت رواست

دستگـیر این جهان و آن سراست            بـاب حـاجـات تـمـام انـبـیــاسـت

ما هـمه مـست می از جام تـوأیم            مـا اسـیـــر دانـــه و دام تــوأیــم

مـا هـمه درمـانـده و بـیـچـاره‌ایم            در پـی درمـان درد و چــاره‌ایـم

مـا گـدایــان سـر کــوی تــوأیــم            دست خـالـی بـر در کـوی تـوأیم

گـر نگـاهـی از ره احـسان کـنی            درد بـی‌درمـان ما درمـان کـنـی

بـا نـگـاه تـو در عـالـم شـیـعـه‌ام            در دو دنـیــا بـا ولایـت بـیـمـه‌ام

نوکر پـیـر تو هـستم من( رضا)            دستگـیـری کن ز من روز جـزا

گلزار زمین خوب‌تر از خُلد برین است            هر سو نگرم نور خداوند مبین است

دامان زمین سجده گه روح الامین است            در بیت ولایت پسری ماه جبین است

این شمع فروزان حرمخانۀ دین است            این نجل علی دسته گل اُمّ بنین است

در باغ ولا عطـر گـل یاس مبارک

آمد به جهان حضرت عباس مبارک

امروز بـنی هـاشـمـیان را قـمـر آمد            از بحر خـروشـان ولایت گهـر آمد

گـلـزار امـیـد عـلـوی را ثـمـر آمـد            یـا فــاطـمـۀ اُمّ بـنـیـن را پـسـر آمـد

گویی ملکی بود و به شکل بشر آمد            بر حـیـدر کـرّار، حـسیـنـی دگر آمد

لبخند حسن بر گل رخسار حسین است

خیزید که میلاد علمدار حسین است

عبّاس که شد فوق بشر قدر و جلالش            عباس که گردیده مَلک محو جمالش

هرگز نرسد دست به دامان کمالش            بر قامت رعنا و به حُسن و خط و خالش

دائم صـلـوات نـبـی و احـمد و آلـش            عطر نبوی می‌دمد از باغ خصالش

شد باز چو بر شیر خدا نرگش مستش

زد بوسه به پیشانی و چشم و لب و دستش

ای شیر خدا بوسه بزن بر سرو رویش            ای فاطمه با خنده بزن شانه به مویش

ای مِهر ببر سجده به خاک سر کویش            ای ماه زگردون بگشا دیده به سویش

ای خضر ببر آب بقا از لب جویش            ای بحر بگیر آبرو از خون گلویش

ای سیّد عشاق به بر گیر چو جانش

گه بوسه به چشمش بزن و گه به دهانش

این طفل نه سرباز فداکار حسین است            سقّا و سپهدار و علمدار حسین است

جان بر کف و پیوسته خریدار حسین است            چشمش همه دم باز به رخسار حسین است

لبخند به لبهاش زدیدار حسین است            پیداست که در قلزم خون یار حسین است

بنوشته به پیشانیَش از روز ولادت

عباس بُوَد عـاشـق ایـثار و شهـادت

عبّاس حـسیـنی بُوَد از روز ولادت            عـبـاس بود مـنـتـظـر روز شهـادت

عـبـاس کـند با تن بی‌دست عـبـادت            عباس دهد بر همه گان درس رشادت

عباس سراپا به حـسین دارد ارادت            عباس گرفته است در این کوی سعادت

عباس، غـمـی جز غـم دلـدار ندارد

عباس، حسینی است به کس کار ندارد

من روز ازل رشـتـۀ آمـال گـسـستم            من دل به ولای پسر فـاطـمـه بـستم

من عاشق و دل باخـتۀ عهـد الـستم            من درهـم و دیـنار عـدو را نپـرستم

من منتـظـر تیـر بـلا بودم و هـستـم            این سینه و پیشانی و چشم و سر و دستم

من در طلب شیر، نی‌ام تشنۀ دردم

من کودک گهـواره نی‌ام مرد نبردم

قـنـداقـه‌ام از دامن گهـواره بـرآرید            در زیر قـدم‌هـای امـامـم بـگـذاریـد

شیرم به چه کار آید شمشـیر بیارید            بر دامن گهـواره ز خـونم بـنگـارید

عباس، حسینی است حقیرش نشمارید            بر گوش دل این نکتۀ شیرین بسپارید

آن لحظه که عاشق به جهان چشم گشاید

از لعـل لبـش زمـزمـۀ عـشق برآید

ای بحر خجل، از لب عطشان تو عباس            ای عشق و وفا آمده حیران تو عباس

ای در ره دلدار به کف جان تو عباس            ای دین خدا عاشق ایـمان تو عباس

ای عالم و آدم همه قربان تو عباس            ای فوق شهیدان، شرف و شأن تو عباس

پیوسته دلم یاد تو و یاد حسین است

میلاد تو همچون شب میلاد حسین است

در برج ولایت قمری تو قمری تو            بر نخـل ولایت ثمری تو ثـمری تو

در بحر فضلیت گهری تو گهری تو            در سینۀ عاشق شرری تو شرری تو

بر خلق دو عالم پدری تو پدری تو            الحق که علی را پسری تو پسری تو

تو یـوسف دو فـاطمه و چار امامی

در بـیـن تـمـام شـهـدا مـاه تـمـامـی

از روز ازل دست تو تقدیم خدا شد            هر چند که در صحنۀ عاشور جدا شد

جسمت به زمین قبلۀ جان شهدا شد            برنی سرت آئینۀ مصباح هُـدی شد

افسوس که حقّ تو به شمشیر ادا شد            یکبار نگو، جان تو صد بار فدا شد

آن لحظه شدی کشته تو ای ماه مدینه

کافتاد نگاهت به لب خشک سکـینه

ای کشتۀ حق در دل ما زنده توئی تو            تا هست جهان بر پا پاینده توئی تو

بـر سیّـد عـشّـاق نـمـایـنـده توئی تو            در سینۀ ما، نور فـزایـنـده توئی تو

بر هر گـره بسته گـشایـنده توئی تو            در قلزم خون ماه فروزنده توئی تو

الهـام تو و لطف تو وجـود تو بـایـد

بی‌فیض تو میثم چه بگوید چه سراید

وقـتـش رسیـده تا به بـیـانم تـوان دهید            این حرفهای مانده به دل را زبان دهید
وقـتـش رسیـده روی پَـر جـبـرئـیل‌هـا            شعری به قلب این قلم از آسمان دهید

تا مـیـوۀ رسیـدۀ مـضمـون به ما رسد            قدری درخت واژۀ تـان را تکـان دهید
ارزانـی ســتــاره بُــوَد مــاه آســمــان            ماه مدیـنه را به من امشب نشان دهید
من از شما به غـیر شما را نخـواستـم            هرچه ثواب هست به این و به آن دهید
امشب که ساقی آمده از مشک عشق او            یک کاسه آب دست من نیمه جان دهید
در بـرکۀ نگـاه عـلی خوش دمیـده است
ماهی که ماه هم مـثـلـش را نـدیـده است

حالا که مـاه آمـده پـیـدا ترین شده ست            یوسف ترین رسیده و زیباترین شده ست
منصوب گشته است به باب الحوائجی            پـیغـمبری ندیده مسیحـاترین شده ست
ابـروی او نـیـامـده مـحـراب عـاشـقی            گیسوی او نیامده یـلـدا تـرین شده ست
بیـن قـبـیـلـه‌ای که هـمه سـرو قـامتـند            قامت کشیده خوش قد و بالاترین شده ست
لیلا میان شهر مجانین نه… این پسر            در شهر لیلی آمده لیـلاترین شده ست
ساقـی زیـاد بوده در این خـاندان ولی            سردار کربلاست که سقا ترین شده ست
عـبـاس روح جـاری از نـیـل تـا فــرات
عـبــاس راهِ رفـتـنِ در کــشـتـی نـجـات

شعبان برای ماست گواراتر از رجب            شیرین تر است شهدِ لب یارم از رطب
امـشب شـب تـولـد روح دلاوری ست            امشب شب وفاست شب غیرت و ادب
باید به پیـش ابـروی او سـجـده آوریم            چون واجب است محضر او امر مستحب
امـشـب شـب چهـارم مـاه اسـت آمـده            ماه شب چـهـارده از قـلب نـیـمه شب
نامش پُر از کـنایه پُر از استـعـاره است
شب ماه و روز مهر و سحرها ستاره است

عـرض ارادتـم به ابـاالـفـضـل بـارهـا            بُـرده مـرا به جـرگـۀ بـی‌اخـتـیــارهـا
چون موج، سر به سینۀ هر صخره می‌زنم            آثـار عاشـقـی ست از این گونه کارها
مـحـدود ما یـکـی دو قـبـیـلـه نمی‌شود            عشقـش دوانده ریشه به ایل و تـبارها
مانـنـد او نـیـامـده دیـگـر به روزگـار            مـانـنـد مـن گـدای نـگـاهـش هـزارهـا
دلــداده‌انــد در ره او صــاحــبــان دل            ســـر داده‌انــد در قــدم او ســـوارهــا
از او نــدیــده‌ام بـه خـــدا دادرس تــری
آقـا تـری، کـریـم تـری، هـم نـفـس تـری

با این که با اصالت و ارباب زاده بود            یک عمر چون رعیّت این خانواده بود
بـذر ارادتـی که به دل کاشت مادرش            حـالا چو سـرو، قـامت او ایـستاده بود
در پیش فاطمی نسبان سر به زیر بود            انـگــار ایـن ارادت او بــی‌اراده بــود
در آخـریـن سـجــود نـمـازِ مـحـبـتـش            در پیش پای فاطمه از زین فـتاده بود
معـلوم شد ز جـملۀ «ادرک اخـا»ی او            سر پیـش پای حضرت زهرا نهاده بود
زهـرا کـنـارش آهِ نـفـس گـیـر مـی‌کـشـد
قلبـش ز داغ این پـسرش تـیـر می‌کـشـد

مـا جـز خـدا به غـیر تـوکـل نمی‌کنیم            ما جـز به اهـل بیت تـوسـل نمی‌کـنـیم
بـایـد در این زمـانـه ولایت مـدار بود            ور نه به هیچ جای جهان گُل نمی‌کنیم
ما ذاکـریم؟ نه، همه سـربـاز رهـبـریم            وقـتـی که امـر کـرد تـأمـل نمی‌کـنـیـم
گوید اگـر روید در آتـش به سـر رویم            سر هم اگر که خواست تعلـل نمی‌کنیم
هـر کس کـه در مـقـابـل آقـا بـایـسـتـد            در هر لباس و پُـست، تحمـل نمی‌کنیم
عـبـاس مـانـد چون که مـطـیـع امام بود
در او «چرا» به حرف امامش حرام بود!

شام ما را سحر رسید امشب            آسمان را قـمـر رسید امشب
می به ما بیشتر رسید امشب            که علی را ثمر رسید امشب

عـشـق ایـنـجـا قـدم قـدم آمـد
حـضرتِ صاحـبِ عـلـم آمـد

بنـویـسـیـد او ابـا لأدب است            او به خلق تمام ما سبب است
از دم او مسیح در عجب است            شیر غُرّان حیدری نسب است

در کرمخانه کار او بذل است
مرحبا هر که با ابالفضل است

ذکـر هـر روز ما ابـوفـاضل            دردهــا را دوا ابــوفــاضــل
شاه مـشگـل گـشـا ابوفـاضل            کاشف الکـرب یا ابـوفـاضل

عالمی غرق در جمال تو باد
شیر اُمُّ الـبـنـیـن حـلال تو باد

مـرد مـیـدان مـا جـگـر دارد            رزم حـیـدر در او اثـر دارد
مالک از خـشم او خبر دارد            وای اگـر کـه نـقـاب بـردارد

کیست او؟ اینقدر مثال علیست
که در او عزت و جلال علیست

آمـده اقــتــدا بــه یــار کــنــد            لشگر کـفـر تـار و مـار کـنـد
یک به یک صید را شکار کند            لشگـر از خـشم او فـرار کند

بـیـن میـدان رزم شد غـوغـا
بـی‌پـسر مانده بود ابوشـعـثـا

ای دلـیــر نـبــردهـا عـبـاس            غـیـرت شـاه کـربـلا عـباس
سـاقـی عـلـقـمـه اَلا عـبــاس            دسـت مـا بـگـیـر یـا عـبـاس

گرچه دستی نمانده بر تن تو
دستـهـای هـمـه به دامـن تـو

خدا با تو وا کرده درهای خود را            به گِردت دوانده قمرهای خود را
علی دیده جمع پسرهای خود را            خدا رو نموده هنرهای خود را

چه نور عظیمی چه شاه و وزیری
امـیـری حـسیـنٌ و نعـم الامـیـری

زمانی که میدان نفس گیر می‌شد            زمانی که لشگر سرازیر می‌شد
زمانی که دشمن کمی شیر می‌شد            فقط ضربه‌های تو تکثیر می‌شد

تو سلطان میدان درآن زَمهریری
امـیـری حـسیـنٌ و نعـم الامـیـری

به میدان رسیدی و عالم به پا شد            که با تو خـدایِ مجـسّم به پا شد
به پیش تو محشر دمادم به پا شد            که با ذوالفـقارت جهنّم به پا شد

تو مانـند مولایـی و در غـدیـری
امـیـری حـسیـنٌ و نعـم الامـیـری

اگر بـار دیـگـر قـدم را بکـوبی            بـهـم دستـگـاه سـتـم را بکـوبـی
سر کافـران کـاخ غم را بکوبی            اگـر زیـنـبـیـه عَـلَـم را بـکـوبی

الا نـور عـیـنی و بـدرالـمُـنـیـری
امـیـری حـسیـنٌ و نعـم الامـیـری

امام سجاد علیه السلام

خـدا آرزویِ عـلـی را بـر آورد            حسن بوسه زد از لبت شِکَّر آورد
حسین امشب از خنده‌ات پَر در آورد            عـلی را برای عـلی‌اکـبـر آورد

تو حُسنِ قـدیـمی و خیـر کـثـیری
امـیـری حـسیـنٌ و نعـم الامـیـری

اگـر ما به یـادت اگر یـادِ مـایی            تـو آرامـش حــیــدرآبــاد مـایـی
تو و شـهـربـانـو تو سجاد مایی            تو همشهـریِ ما، تو دامـادِ مایی

تو ایـرانـی و قـبـلـۀ این مسیـری
امـیـری حـسیـنٌ و نعـم الامـیـری

کـشـیـدم بـرای تـو کــربـبـلایـی            شبیه نجف صحنِ ایوان طلایی
ضریـحِ بـلنـدی و دار الـشـفـایی            رواقـی و طاقـی و جمع گـدایی

کـشـیـدم خودم را فـقـیـر فـقـیری
امـیـری حـسیـنٌ و نعـم الامـیـری

اگر عـمه‌ات تکیه گاهت نمی‌شد            اگر بیـنِ آتـش پـنـاهـت نـمی‌شد
اگر مانع خـون نگـاهت نمی‌شد            اگـر مــرحــم آه آهـت نـمـی‌شـد

تو جان داده بودی زمانِ اسیـری
امـیـری حـسیـنٌ و نعـم الامـیـری

حـیـدری در خـانـۀ حـیـدر به دنـیـا آمده           یا که امشب حمـزه‌ای دیگر به دنیا آمده
لـرزه افـتـاده به جان دشمـنـان اهـل بیت           حـامـی اولاد پـیـغـمـبـر بـه دنـیــا آمــده

ای فـدائـیـان دربـار حـسین و مـجـتـبـی           چشمتان روشن که سر لشکر به دنیا آمده
رفت دوران سراب و عالمی سیراب شد           تـشـنـگـان سـقـای آب آور به دنـیـا آمده
درد بی‌درمان ندارد جا به عالم بعد ازین           ســر پـنـاه سـائـل ایـن در به دنـیـا آمـده

ای پریشان، ای گرسنه، ای گرفتار، ای فقیر
آمده باب الحوائج، هر چه می‌خواهی بگیر

الـــســـلام ای زادۀ آزادۀ اُمُّ الــبــنـــیــن           ای مـسیـح سـفـره‌های سـادۀ اُمُّ الـبـنـیـن
چشم وا کردی به دنیا عاقبت شد مستجاب           آن دعــاهـای ســرِ سـجــادۀ اُمُّ الــبـنـیـن
روز میلادت علی آن قدر از تو گفت که           شـد زمـیـن و آســمـان دلـداۀ اُمُّ الـبـنـیـن
عالمی را مست کردی ساقی مشکل گشا           بس که گشتی مست مست از بادۀ اُمُّ البنین
مستجاب الدّعوه بودن روزی ما نیز شد           تـا بـه تـو گـفــتـیـم، آقـا زادۀ اُمُّ الـبـنـیـن

دشمنت هم دست خالی برنگشته از درت
هرچه خوبی می‌رسد لطف تو هست و مادرت

تو که هستی؟ که علی زد بوسه بر دستان تو           تا ابـد هـم اولـیـا هـم انـبـیـا حـیـران تـو
ما چه باید وقـت ابـراز ارادت رو کـنیم           گفته وقتی که امامت، جان من قربان تو
تو چه کردی مرزها را عالم عشقت شکست           تو چه کردی ارمنی شد بی‌سر و سامان تو
می‌زند تا روز محشر هر فرشته بوسه بر           دست هر کس که گره خورده است بر دامان تو
بین عالم هر کسی را بهر کاری ساختند           تو بـلا گـردان زیـنب من بـلا گـردان تو

ای ابالغـوث، ای ابـالقـربه، امیر عـلقـمـه
من تو را دارم فقط، پس بی‌نیازم از همه

ای ستون کربلا، ای قرص مهتاب حسین           حضرت صاحب علم، ای یار نایاب حسین
آن قـدَر نزد امامت تو ادب کردی، شدی           از همه محبوب تر در بین اصحاب حسین
ای کسی که کاشف الکرب امامت می‌شوی           نام زیبای تو گشته نقش محـراب حسین
با نگاهی هر که را خواهی حسینی می‌کنی           بعد زینب نیست کس مثل تو بی‌تاب حسین
ای خداوند کرم با تو رفاقت کرده است           هر که نوشیده در عالم از می ناب حسین

اعتقادم این بُوَد فردا که روز محشر است
غم ندارد در دلش هر کس ابالفضلی تر است

ای که لب تشنه ترین سقای این دنیا شدی           با همه نیروت حـامیِّ بنی الزهـرا شدی
تا قـیامت داده‌ای درس ادب بر شیعـیان           تو سپه سـالار لشکر بودی و سـقا شدی
ای حـلالت شیـر مـادر! پهـلـوان با وفـا           آخـرین ساعـات هـم گـریه کن آقا شدی
بشکند دستی که پاره پاره کرده مشک را           از همه شرمنده تر در روز عاشورا شدی
فکر فرداهای زینب عاقبت جانت گرفت           تو هـمانی که کـفـیل زینب کـبری شدی

تا خـبـر پـیچـیـد افـتاده عـموی خـیـمه‌ها
حرمله با لشکرش آمد به سوی خـیمه‌ها

دلهای عاشق حلقه بر در دارد امشب            بـاران لطافت مثل کـوثـر دارد امشب
حـیـدر میان خـانه حـیـدر دارد امشب            عـبـاس مـی‌آیـد عـلـم بـر دارد امـشب

مـردی بـه بی‌هـمـتـایـیِ دریـا مـی‌آیـد            بـهـر حـسـیـن بـن عـلـی سـقـا مـی‌آیــد
وقـتـی عـلـم در دست این آقـا مـی‌آیـد            «کـفـر تـمـام نـیــزه‌هـا بـالا مـی‌آیـد»

امشب شب شور و شب ذکر و نماز است            امشب به سوی آسمان‌ها راه باز است
هرکس که جنس خواهشش جنس نیاز است            بر دامنش دست توسل چاره ساز است

از رأفتش رحمت همی می‌ریزد این مرد            از زلف هایش راه شب می‌ریزد این مرد
از قد و بالایش ادب می‌ریزد این مرد            از کنج لب هایش رطب می‌ریزد این مرد

بـایـد خـدا در وصف او قـرآن بسازد            یا بلکه تـندیسی خود از ایـمان بسازد
یک چشمه‌اش کافیست تا باران بسازد            جـای تعجب نیست که سلـمان بـسازد

او آمـد و مـهــتـاب را بـی‌آبــرو کـرد            مـاه رخـش را آسـمـان‌هـا آرزو کـرد
در عرش باید نام او را جستجـو کرد            بـایـد بـرای مسـح نـام او وضـو کـرد

این مرد یعنی صورت اخلاص ارباب            این مـرد یعنی شاخـه‌های یاس ارباب
این مرد یعـنی جـلـوۀ احـساس ارباب            این مرد یعنی حضرت عـباس ارباب

تـکـیـه زده دنـیـا به دستـان ابـالفـضل            جان علی بسته است بر جان ابالفضل
نان خورده عمری نوکر از خان ابالفضل            بـیچـاره‌ام، دستـم به دامـان ابـالفـضل

تو کـاشف الکـربی، همیشه بی‌نظیری            بر خانه‌ات رو کرده امشب را فقیری
وقـتی پس از اربـاب تو نعـم الامیری            امکـان نـدارد دست نوکـر را نگـیری

خـیلی ضریـح با صفـایت دیـدنـی بود            آن گـنـبـد و گـلدستـه‌هـایت دیـدنی بود
خـیـلی خـدایـی کـربـلایت دیـدنـی بود            آن روز را هم که… وفایت دیدنی بود

آن روز با مشک و علم… آبی نخوردی            شد سینه‌ات لبریز غم… آبی نخوردی
حـتـی مـیـان آب هم… آبی نخـوردی            تا دست هایت شد قـلم… آبی نخوردی

تا از رخ مـاهِ ما نقـاب افـتاده است            از چـشم ملائـك آفـتاب افـتاده است

ای مـانده به گرداب گـناهان برخیز            كشتی نجات ما به آب افـتـاده است

*******************

از سـوره "والـشـمـس"دلم شد آگـاه            كه از پی خـورشیـد ز راه آیـد مـاه

یك روز پس از حـسین عـبـاس آمد            لا حـــــول و لا قــــوّة الا بـــالــلــه

*******************

معـبـود عـلـی بـن حـسیـن بن عـلـی            مـسـجـود عـلی بـن حسیـن بن عـلی

گـفـتم به خـدا زینت عُباد تو كیست            فـرمود عـلـی بـن حـسیـن بن عـلـی

دریــایِ دُر از دلِ صـدف مـی‌آیــد            تـبـریکِ سه نور، با شعـف می‌آیـد

خورشید و مَه و ستاره یکجا جمعند            عـطـرِ صـلـوات از نـجـف مـی‌آیـد

********* محمود ژولیده**********

شعـبـان مَـه با صـفـای خـاتـم باشد            مــیــلاد ســه آزادۀ عــالــم بــاشــد

نـذر قـدم حـسیـن و عـباس و عـلـی            ذکــر صـلـواتِ مــا دمـــادم بـاشــد

********* محمود ژولیده**********

مولا که دو چشم حیدری وا می‌کرد            یک لحظه نظر به هر دو دنیا می‌کرد

امـا  گـهِ سِـیـر قامـتـت یـا عــبـاس            با گردش سر، تو را تماشا می‌کرد

********* قاسم نعمتی**********

او با تـو که تـمـرین منـظم می‌کرد            تصویر جـوانی‌اش مجـسم می‌کـرد

امــا عـجـبـا کـه ذوالـفــقـار حـیــدر            در پیش غضب‌های تو سر خم می‌کرد

********* قاسم نعمتی**********